مرحوم دولابی

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: از روزی که به این عالم آمدی خودت را میهمان آنها بدان. اگر هم اذیت شدی به حساب آنها بگذار، عیب ندارد. خودت را مال آنها بدان آنها افراد دور و بر خودشان را خیلی دوست دارند. پیغمبر خدا(ص) کم گریه می‌افتاد. یک پیر مردی در منزل حضرت خدمتکار بود. آن پیر مرد پیامبر(ص) را خیلی اذیّت می‌کرد؛ بد خلقی می‌کرد. اصحاب پیامبر(ص) از او بدشان می‌آمد. بارها به حضرت عرض می‌کردند که: یا رسول الله، او را بیرون کنید. پیر شده است، اسباب زحمت شماست. حضرت سری تکان می‌داد و می‌گذشت.

این بود تا وقتی که آن پیر مرد مرحوم شد. اصحاب خیلی خوشحال شدند. چون هر وقت به آن جا می‌رفتند چیزی به آنها می‌گفت و از او اذیّت می‌دیدند. با این وجود حضرت در مرگ او گریه می‌کرد. گفتند: یا رسول الله، همه ما راحت شدیم شما برایش گریه می‌کنی؟! فرمود: او برای اخلاق من خیلی نافع بود. اخلاقی که خدا به من داده بود سزاوار این مرد بود.

یک نفر همدانی بود که پول زیادی داشت. شب‌ها که می‌خواست بیرون برود پول‌ها را در جل می‌گذاشت و داخل خاکروبه‌های منزلش می‌انداخت. وقتی بر می‌گشت آن را از داخل خاکروبه‌ها در می‌آورد. می‌گفت: هیچ دزدی نمی‌آید خاکروبه‌ها را بگردد. به او می‌گفتم: یک خاکروبه کِش خوش شانس هم بیاید خاکروبه‌ها را با آن پول‌ها بردارد و برود. می‌گفت: اگر قسمتش باشد باز عیب ندارد. من کار خودم را کرده‌ام